Jurian had zin in vandaag: op schoolreis naar Walibi. Hij is gek op achtbanen, hij liever dan wij! Harm bracht hem naar school toe, zijn rolstoel mee. Dit leek ons wel verstandig, ondanks dat hij nu zonder krukken loopt en weer zelf overal naar toe fietst. Zo’n hele dag door dat park kost gewoon veel energie.
Gelukkig zag hij het nut van de rolstoel wel in. Hij had ook al op de site gezien dat je met een speciaal polsbandje de mindervaliden ingang kon gebruiken. Hiervoor was wel een verklaring van de arts nodig, maar één telefoontje naar onze huisarts was voldoende voor een brief met toelichting.
Intussen zaten we thuis in spanning het telefoontje van dokter Schouten af te wachten. Maar om 10 over 9 was er nog steeds niet gebeld. We hebben het AMC zelf gebeld en de assistente heeft geprobeerd haar op te piepen. “Ze beantwoordt het niet, ze is misschien al aan haar ronde bezig” kregen we te horen. Ik zei dat we met smart op de uitslag van de MRI scan zaten te wachten, de assistente zou dokter Schouten een mail sturen. Binnen 10 minuten belde ze al, ze was ziek thuis.
Ze kon ons toen direct vertellen dat alles nog helemaal stabiel was! Wat fijn om te horen! Er waren geen veranderingen, groei of nieuwe plekken zichtbaar. Er viel weer zo’n last van onze schouders af!
Ze had opdracht gegeven om deze MRI scan naar het UMC door te sturen, zodat o.a. dokter Dik en dokter Topsakal deze ook zelf konden bekijken. We zouden elkaar op 7 juni spreken als Jurian weer de scan krijgt. Tot die tijd is het niet nodig om weer op Avastin over te gaan. En de komende tijd óók geen ziekenhuisbezoeken meer! Tijd voor ons gezin…