Alweer een nieuw jaar en de eerste bezoeken en gesprekken in het ziekenhuis zijn alweer geweest. Eind december is er weer een MRI geweest. De tumoren in zijn hoofd en rug blijven gelukkig nog steeds stabiel, maar helaas blijft het maar groeien in zijn buik en bil. Jurian begon te merken dat de ruggenprik van november vorig jaar langzaamaan begon uit te werken. In januari hadden we een gesprek met de anesthesist Mensink. Zijn voorstel is om met tussenpozen van een of twee weken steeds een zenuwwortel tijdelijk uit te schakelen. Op deze manier zou Jurian het verschil moeten merken of dit pijnverlichting geeft of niet. Het gebeurt onder narcose omdat de plek heel secuur aangeprikt moet worden.
De eerste prik is 19 januari. Om 8 uur moest hij al op de dagafdeling zijn. Mensink is nu niet als slaapdokter maar als prikdokter aanwezig. Jurian kan heel goed met hem opschieten en de grapjes gaan over en weer. De arts vraagt of Jurian vast zelf op zijn buik op de OK tafel wil gaan liggen. “Krijg ik hier geen VIP behandeling ofzo?” reageerde Jurian direct. Hij ging lekker ontspannen de narcose in.
Toen Jurian helemaal bij was en weer praatjes had, gaf hij gelijk aan dat hij nog geen verschil merkte….deze prik had niet het gewenst resultaat. De 2e prik krijgt hij twee weken later, maar ook na deze prik merkt hij geen verschil! Een halve week later krijgt hij wel veel extra pijn in zijn rug en bil. We verhogen zijn pijnmedicatie voor de ochtend, we houden contact met het ziekenhuis, maar kunnen verder niets op dat moment. Het is zo moeilijk om hem met zoveel pijn te zien!