Jurian had goed geslapen. Harm en Diana daarentegen wat minder. Rond kwart over 8 hebben we met een verpleegster Jurian naar het UMC gebracht. Het kostte wat moeite de juiste operatie kamer te vinden! De zuster die ons bracht, dacht dat we op -1 moesten zijn. Dit bleek niet juist, we moesten op +4 zijn. Voordat we op de juiste plus afdeling kwamen, waren we weer een paar minuten verder. Sightseeing in het ziekenhuis dus.
Jurian vond het allemaal best, uiteindelijk zijn we dan bij de juiste operatie centrum terecht gekomen. Hier werden we netjes opgevangen. Enkele leden van het neurochirurgisch team kwamen nog enkele testen doen. Toen dit was gedaan, is hij vrij snel naar de operatie kamer gegaan. Harm zou bij hem blijven tot hij onder narcose zou zijn. Nu hebben we al een aantal operaties meegemaakt, maar hier waren nu wel veel mensen bij aanwezig. Dokter Han (de Neurochirurg) was de MRI beelden aan het bekijken. Hij vroeg of er nog vragen waren. Jurian had er nog een. Hoe zouden ze zijn nek hechten. Wanneer het hersenvlies gesloten bleef, zouden er oplosbare hechtingen gebruikt worden. Wanneer het hersenvlies geopend zou worden dan zouden de hechtingen na 12 dagen verwijderd worden.
Tijdens dit gesprekje met de neurochirurg waren ze al druk alles aan het aansluiten. Er was nog even een time out waarbij alle mensen in de ruimte ( stuk of 10) zijn aandacht richtte naar de chirurg. Jurian werd om zijn naam een geboortedatum gevraagd, waarna een lijst van allerlei medische termen voorbij kwam en de verschillende mensen in de operatiekamer antwoorden gaf. Toen dit alles in orde was, werd de narcose gestart. Jurian viel in een diepe slaap.
Toen WACHTEN! Het vreselijke wachten…we liepen samen buitenom terug naar het WKZ. Nadat de Ronald McDonald huiskamer open was, hebben we ons daar lekker geïnstalleerd. Geprobeerd wat te lezen, wat te dommelen, weer checken of ons mobieltje het deed. Toch nog maar een bak koffie drinken.
Rond half 1 werden we gebeld om naar de wachtruimte naast de Recovery te gaan. Daar hebben we uiteindelijk nog ruim drie kwartier gezeten. Inmiddels was Marvin spontaan met de bus naar het WKZ gekomen. Per telefoon hebben we hem uitgelegd hoe hij naar ons in het UMC kon komen. Uiteindelijk kwam Dokter Han langs. Hij vertelde dat de operatie goed was gegaan. Hij ging er vanuit dat alles weggehaald was. Tijdens het weghalen van de tumor was het hersenvlies geopend. Door het weghalen zou er wat schade kunnen zijn, hoewel dit nu nog niet was geconstateerd. We moesten denken aan bijvoorbeeld krachtsvermindering.
Hierna moesten we nog een tijdje wachten voor we bij hem mochten. We mochten met ons drieën een minuut of 10 bij Jurian zijn. Diana waarschuwde Marvin dat hij er best slecht uit kon zien.
Toen we bij hem waren, schrokken we allemaal heftig.. Hij zag er echt slecht uit. Opgezwollen lippen, rode vlekken. Nog best veel slangetjes, metertjes en dergelijke. Hij lag een beetje te huilen en probeerde wat te zeggen, het was onverstaanbaar. Hij wist wel dat we er waren en had het plots ook door toen Diana niet goed werd. Die werd direct door twee zusters weg gebracht. Jurian wilde ondanks zijn eigen pijn en ellende weten wat er met Mama was. We zijn enkele minuten gebleven en Diana is na wat aandacht en frisse lucht nog even terug geweest bij hem. Heeft nog even bij hem gezeten.Na dit bezoek is ons gezegd dat we na 19.00 uur weer even bij hem mochten. Jurian had zijn rust hard nodig. Hij zou tot morgenochtend hier blijven.
Na 18.30 zijn we weer even bij hem wezen kijken, gelukkig zag hij er toen al een stuk beter uit. De pijn was ook beter onder controle. Rond 20.30 hebben we hem nog een keer enkele minuten gezien.