Alle drie de jongens wisten dat we de uitslag van de MRI scan zouden krijgen. Marvin wilde afgelopen vrijdag met een vriendinnetje spelen, maar had al tegen haar gezegd dat het misschien niet door kon gaan, want we kregen een belangrijk telefoontje van het ziekenhuis. (Marvin is degene die niet snel over zijn verdrietige dingen wil praten, maar hieruit bleek dat hij alles op zijn manier beleeft en meeleeft). Diana ging met de jongens zitten om de uitslag kort (zonder op de moeilijke dingen in te gaan) uit te leggen. “We weten dat er nog steeds plekjes bij Jurian zitten, die we in de gaten moeten houden. Op de laatste scan is nu gezien dat een aantal plekjes aan het groeien zijn. Dat Jurian er nu gelukkig geen last van heeft, maar dat de dokters het heel belangrijk vinden om het goed te bestuderen. Dus zal hij binnenkort een paar keer naar het ziekenhuis moeten, naar de oogarts en naar de plasdokter, dokters die je allemaal al kent. Maar andere dokters, die meer verstand van deze groeiende plekjes hebben, gaan er ook naar kijken.” Jurian herinnerde zich nog wel het andere ziekenhuis in Amsterdam. “In dit ziekenhuis kennen ze trouwens nóg drie andere kinderen die ook NF2 hebben.” Waarop Jurian heel ad rem reageerde met “Gezellig! Maar….ook wel zielig”
Dat Jurian er zelf erg mee bezig is, bleek dat onze oppas Ben binnenkwam om een avond op te passen. Hij stond in de gang toen hij binnenkwam. “Weet je al van de scan uitslag?” was zijn eerste vraag waarop Ben zei dat hij het wist (wij hadden hem die middag aan de telefoon gehad.) “Oké”, antwoordde Jurian en wilde er verder niet over praten.
Hoe moeilijk het ook blijft, we zullen eerlijk tegen onze jongens moeten blijven en voor onszelf de dingen die op ons pad komen, per dag te beleven.