We moesten redelijk vroeg in het ziekenhuis zijn voor ons gesprek met mevrouw Panka, maatschappelijk werkster met wie we al een keer gesproken hebben en mevrouw Beek, kinderpsycholoog. We hadden geen idee hoe dit gesprek zou gaan lopen, we gingen open het gesprek in.
Ons eerste gesprek was een kennismakingsgesprek om ons als ouders en Jurian te leren kennen. Jurian was wel diegene die allerlei vragen kreeg.Het was erg mooi om te zien hoe mevrouw Beek alle vragen op een goede manier wist te stellen. Jurian heeft ruim een uur zijn best gedaan om alle vragen te beantwoorden. Als het hem te moeilijk werd, probeerde hij het gesprek door een grapje op een ander onderwerp te krijgen, helaas wisten ze daar goed mee om te gaan om de antwoorden toch allemaal lost te peuteren.Er kwamen allerlei vragen voorbij, van eenvoudig,(hoe heten je broers en hoe oud zijn ze). Tot wat voel je als je weer de MRI in moet, en wat weet je van je ziekte.Mevrouw Beek en mevrouw Panka omschreven Jurian als een jongen die dingen goed kan verwoorden, wat heel fijn is. Ze vonden het ook heel goed van hem dat hij een knop om kan zetten, zodat hij niet aan verdrietige dingen hoeft te denken.
De gesprekken zullen vaker plaats gaan vinden, maar dan zal Jurian ook alleen in gesprek gaan met mevrouw Beek. Wij zullen in gesprek blijven met mevrouw Panka om hulp ter krijgen hoe we in de komende tijd omgaan met Jurian en alles wat daarom heen gaat gebeuren. Ze vonden het ook belangrijk om ons te begeleiden in het “oerwoud” van dokters, die allemaal meedenken om Jurian te helpen. “Want wie is de baas van al die dokters?” Soms duizelt het ons al met al die informatie die besproken wordt en het voelt fijn dat deze mensen met ons meedenken.
Ondanks de moeilijke vragen vond Jurian het een leuk gesprek en kijkt hij nu al uit naar een volgende “vergadering”.