MRI Scan
De avond ervoor was Jurian behoorlijk verdrietig geweest toen hij naar bed toe ging. Hij wilde niet steeds maar de scan in, want dan moest hij die vervelende narcose weer krijgen. “Ik kan best goed stil liggen zonder narcose” was zijn reactie. We hebben hem toch duidelijk kunnen maken dat, hoewel we weten dat hij goed stil kan liggen, 2 uur wel heel erg lang is. En de kans dat ze overnieuw moeten beginnen als hij niet stil ligt dan ook aanwezig is. Een andere manier is dat ze hem met een spuitje in slaap laten gaan, maar hij ziet heel erg op tegen de prik.
In bed moest hij weer huilen, waarom hij toch als enige in dit gezin deze ziekte had, waarom hij toch altijd naar het ziekenhuis toe moet. We kunnen alleen maar troosten en zeggen dat we altijd bij hem zijn. Diana zei dat ze het liefst zelf de ziekte wilde overnemen van hem als dit mogelijk was. Met grote ogen, nog na snikkend, zei hij dat dit ook niet kon, want dan zou hij daarom weer verdrietig zijn. Gelukkig kon hij toch nog lekker slapen die nacht.
Harm en Jurian gingen al vroeg de deur uit, want om half 8 die ochtend werden ze al op afdeling Pauw verwacht. Jurian zou als eerste die dag naar de scan toe gaan. Dat was best fijn, omdat hij die dag altijd nuchter moet zijn. Hij hoefde dan niet zo lang te wachten.
Het schoot heel erg op met het verkeer en toen ze op de afdeling kwamen, was er nog niemand te bekennen. Samen hebben ze eerst nog even op de computer in de hal gezeten.
De verpleegster herkende Jurian nog van een andere keer dat hij op afdeling Pauw was geweest: “Ik hoef je niets meer uit te leggen hoe het hier werkt hè?!” Hij kreeg een bed toegewezen en al snel gingen ze met bed en al naar de tunnel die naar het UMC gaat.
Jurian liep zelf de MRI kamer binnen en Harm tilde hem op de tafel. Hij wilde weer even alles op zich in laten werken, de apparatuur, de verschillende mensen. De slaapdokter gaf hem de gelegenheid hiervoor en toen was het tijd om het narcosekapje te krijgen. Jurian zei nog wel dat hij niet wilde, maar pakte toch zelf het kapje vast. Maar bij de lucht alleen al begon hij overgeefneigingen te krijgen en hielp Harm en de slaapdokter hem met het vasthouden. Al snel was Jurian helemaal onder zeil.
De scan verliep voorspoedig en rond kwart over 10 kwam Jurian weer terug op zaal. Hij was wel even misselijk geweest, maar hij was nog niet helemaal bij en merkte er niet veel van. Er waren inmiddels andere kinderen op de afdeling gekomen, maar alleen het bed naast hem was bezet. Hij had al snel contact met haar. Zowel zij als hij hadden hun Nintendo DS (spelcomputer) meegenomen. Ze babbelden en speelden samen alsof ze elkaar al langer kenden. Toen Diana hem aan de telefoon had, klonk hij nog behoorlijk duf. Na wat gegeten te hebben mocht Jurian eind van de ochtend weer naar huis toe. Hij was zelfs eerder thuis dan zijn broers die uit school kwamen. Van de verpleegsters had Harm een afspraakkaart meegekregen. De uitslag van de scan zouden we op 28 mei pas krijgen! Wat een tijd zat hiertussen! Gelukkig was er via de rechtstreekse email met dokter van Berkestijn een snellere afspraak te regelen en belt ze de donderdag erop met de eerste uitslag. Dat scheelt heel veel wachten.
De rest van de dag bleef hij wel binnen, ondanks het mooie weer, maar hij voelde zich lekker genoeg om die avond lekker bij MacDonalds eten te halen! Een traditie die we doen als Jurian de scan is in geweest.