Het zou een gewone maandag worden, rustig ontbeten en we stonden klaar om naar ons werk of naar school te gaan. Heftige pijnaanvallen en flink overgeven van Jurian deed daar snel verandering in komen. Harm rende naar boven waar Jurian lag te kermen van de pijn. Net ervoor had Jurian zijn werk al afgebeld. De hele badkamer had hij onder gespuugd. Hij zat vertrokken van de pijn op de rand van zijn bed, helemaal grauw en bijna geel van kleur, zijn ogen stonden heel wazig met grote pupillen. “Pijn…..” was alles wat hij kon mompelen.
Direct geprobeerd om zijn neuroloog in het WKZ te bellen, maar die was nog niet aanwezig. De assistente zou direct een dringende email naar haar sturen over Jurian zijn toestand. Als ze niet voor half 10 reageerde, moest ik gelijk terugbellen.
Ondertussen heb ik ook afdeling Oncologie gebeld of zij iets voor Jurian konden doen. Dokter Schouten zou er die dag niet zijn, maar ik kreeg een collega aan de telefoon. Die hoorde Jurian kermen op de achtergrond. Gezien de afstand leek het haar beter om toch naar Utrecht te gaan. Zij zou ook met Utrecht bellen en vroeg of ze een ambulance moest sturen. Jurian gaf niet meer over en met de auto zouden we zo in het WKZ zijn.
Ondertussen nog niets gehoord van de neurologie afdeling, maar we werden nu wel door een kinderarts gebeld. Hij wilde Jurian direct zien en we moesten ons melden op de dagbehandeling Kameleon.
Snel wat spulletjes en een emmer gepakt en Jurian in de auto gezet. Gelukkig kennen ze bij het WKZ nu een parkeerservice, waarbij je je auto bij de ingang zet en deze wordt geparkeerd voor je. Jurian in een rolstoel gezet en naar de juiste afdeling gelopen. Hij had het zwaar en hij zat wazig voor zich uit te kijken.
De dienstdoende kinderarts kwam al snel naar de afdeling. Inmiddels waren de controles al gedaan bij Jurian en lag hij op een bed in de behandelkamer. Deze arts kende hem niet persoonlijk maar had overleg met de kinderchirurg Wijnen van het Prinses Maxima Centrum. Er werd voorgesteld om in ieder geval ook, naast het bloedprikken, een klysma te geven. We drongen er op aan om bij het bloed prikken ook ontstekingswaardes te testen, omdat onze oudste een paar maanden terug een galstenen aanval heeft gehad en hieraan ook geopereerd is. Deze klachten van Jurian kwamen aardig met die van Ruben overeen. De arts wilde dit zeker laten testen gelukkig.
Ondertussen moest Jurian na de klysma, een röntgen foto laten maken, hij had alleen teveel gassen in zijn onderbuik, dus was het lastig hierop dingen te ontdekken. Op de gang kwamen we dokter Wijnen tegen. Hij wilde weten hoe Jurian er aan toe was en schrok hoe beroerd hij eruit zag. Hij vermoedde toch obstipatie, maar dat idee hadden Harm en ik niet, tegenwoordig gebruikte hij dagelijks de laxo en had hij ook elke dag ontlasting. Dit was anders!
Terug op afdeling Kameleon kwam neuroloog van Berkestijn al naar ons toe en ging direct achter de bloedwaardes aan. Ook regelde ze dat die middag direct een echo gemaakt moest worden van zijn buik.
Ondertussen had ze de uitslag van het bloedonderzoek en zei verontrustend dat ze geen leuk nieuws had. Jurian had duidelijk een flinke alvleesklier ontsteking! Normaal gesproken komt dit door galstenen, maar uit het bloed bleek niet dat die waardes verhoogd waren. Ze zijn bang dat het door zijn pijnmedicatie is gekomen. Hij moet acuut stoppen met deze medicijnen en hij zou ook direct voor een paar dagen worden opgenomen. Zijn anesthesist Mensink, die zijn pijnbestrijding regelt, was niet in het ziekenhuis, maar belde dokter van Berkestijn direct terug. Hem leek het sterk dat de ontsteking door zijn medicatie kwam, maar dit zou uitgezocht worden.
Jurian kreeg al snel een echo. De arts zag toch dat er galstenen zitten! Laatst zijn broer, nu hij! Hoeveel pech kun je hebben…Na de echo werd Jurian overgebracht naar afdeling Kikker. De komende tijd mocht hij geen medicijnen, mocht hij niet eten of drinken en kreeg hij een infuus. Via het infuus kreeg hij wel paracetamol.
De collega van Mensink kwam bij Jurian kijken. Ze had uitgezocht wat de bijwerkingen van zijn pijnstillers waren, de kans op alvleesklier ontsteking was echt heel klein. De Maag, Darm Lever arts kwam ook langs en legde Jurian uit wat de galstenen veroorzaakt hadden, de kans is heel groot dat degene die klem zat, door de pijnaanval nu weg was. Duidelijk was wel dat er iets moet gebeuren, omdat je niet weet wanneer een volgende aanval kan komen. De volgende dag gingen de artsen, waaronder dus de MDL arts, Mensink en Wijnen bespreken wat er moest gebeuren.
Achteraf gezien heeft Jurian in augustus vorig jaar, net voor we op zomervakantie zouden gaan, ook zo’n galsteen aanval gehad. Toen zijn we ’s avonds laat naar de Spoelpoli in het AMC geweest. Daar is na verschillende onderzoeken, niets ontdekt. Ook andere pijnmomenten, zoals in de mei vakantie in Frankrijk, zijn achteraf nu te verklaren.
Jurian bleef dus in het ziekenhuis, maar had een slechte nacht. De andere ochtend werd hem gelukkig verteld dat hij weer voorzichtig wat mocht eten en drinken en zijn medicijnen kon innemen.
Hij was erg moe, maar zag er weer wat beter uit. Zijn meisje Sharon kwam die middag met haar moeder langs en hebben we beneden een tijd in de hal gezeten. Het was de artsen niet gelukt om deze middag bij elkaar te komen voor overleg. Het werd naar morgen verplaatst. Diana is toen om 5 uur met de bus naar huis gegaan, Harm was inmiddels aan het werk. Die avond hebben we het huis versierd en een grote opblaaspop voor Harm neergezet: Morgen was hij jarig en hij werd 50!