Sinds tijden eens niet naar Amsterdam, maar weer naar het Wilhelminakinderziekenhuis in Utrecht. Gezellig en snel met een rechtstreekse bus, we moesten al vroeg de deur uit. Deze snelbus heeft ook plaats om de rolstoel goed neer te zetten. We kunnen daar voor de deur uitstappen. De eerste afspraak was bij dokter Dik, de uroloog. In de wachtkamer is het daar altijd een komen en gaan van kinderen. Het duurde dan ook even voor we aan de beurt waren. Dokter Dik was verbaasd dat Jurian (nog) in de rolstoel zat en wilde alles weten hoe het nu met hem was. Op urologisch gebied was dokter Dik heel tevreden. Jurian moet nog wel één keer per week preventief zelf katheteriseren om de feeling ermee te houden. Ook maakte hij weer een echo van de onderbuik. Hij zag dat het kleine gezwelletje voor de darm er nog zat en heeft er een print van gemaakt om dit aan dokter Schouten te geven. Ten opzichte van de vorige keer, was er nauwelijks groei, maar dokter Dik kon het plekje niet verklaren. Jurian hoeft pas over een jaar weer terug te komen, tenzij er natuurlijk tussendoor problemen ontstaan.
We konden door naar de volgende afspraak bij de afdeling KNO. Jurian was snel aan de beurt en scheurde met zijn rolstoel naar het speciale kamertje om de gehoortest te doen. Daarna is er altijd even verwarring bij de balie dat ze niet begrijpen dat we de uitslag telefonisch krijgen in plaats van een direct gesprek. Gezien de volle agenda van de KNO arts, is het lastig om steeds na drie maanden een afspraak met haar te kunnen maken, terwijl een gehoortest wel snel gedaan kan worden.
We hadden nog ruim een uur de tijd voor onze volgende afspraak, want het had ons verstandig geleken dat Jurian weer eens een gesprek zou hebben met Laura, de kinderpsychologe. Zelf zag hij het nut er niet zo van in, het ging toch goed met hem en hij vertelde het ons toch als er iets dwars zat?!
We hebben ons heerlijk vermaakt in de woonkamer van het RonaldMcDonald huis. Lekker wat gedronken en Jurian was dol op de lekkere koekjes uit de trommel. Tussendoor hebben we gezellig een spelletje Uno gedaan, waarbij hij wel erg vaak won.
Toen Jurian met Laura meeging, heb ik haar snel ingefluisterd dat hij een gesprek niet echt nodig vond. “Dat zullen we nog wel eens zien” zei ze lachend. Zelf heb ik even met Joan, de maatschappelijk werkster, zitten praten. Zij kan ook zo mooi alles verwoorden. Momenteel zitten we in een fase, waar geen uitzicht is, we hebben er zelf ook geen grip op. Humor is voor ons belangrijk om te kunnen relativeren, maar ze merkte dat we er nu “even door heen zitten”. Later kwamen Laura en Jurian erbij om hun gesprek samen te vatten. Laura kwam met dezelfde conclusie over onze uitzichtloze toestand. Ze zou aan dokter van Berkestijn vragen of ze het AMC niet wilden bellen om te benadrukken dat er nu echt iets moet gaan gebeuren!
Het was een prettig en goed gesprek geweest.