Jurian had zowaar een week over mogen slaan voor de controle bij dokter v.d. Horst. Het was druk op de poli, we moesten lang wachten. In de auto op de heenreis had ik gemerkt dat ik mijn werkkleding nog aanhad, dus liep ik in het ziekenhuis rond met grote, gele ANWB letters op mijn broek. Ach, reclame kan geen kwaad! Er reageerde inderdaad een man in de wachtkamer dat het fijn was dat hier ook de ANWB aanwezig was. Volgens hem accentueerde die letters goed op de heupen, en was dit ook weer goed voor de hormonen…..!?!? Ik heb er wijselijk maar niet op gereageerd. “Wat bedoelde die man, mama?” vroeg Jurian voordat we eindelijk de behandelkamer in konden.
Jurian had zelf zijn spalk en verband er af gehaald. Het duurde erg lang voordat er weer een verpleegster kwam, die doodleuk zijn voet weer wilde gaan inpakken! Ze was erg verbaasd toen we zeiden dat we nog steeds aan het wachten waren tot de arts zou komen. Eindelijk kwam ze dan zelf naar zijn voet kijken. Ze was heel tevreden! De complimenten aan Harm, hij had elke dag de voet goed verzorgd, met randjes weg halen en alles goed schoon houden. Jurian hoefde ook geen spalk meer om te hebben. “Kan ik dan nu aan de marathon mee gaan doen” vroeg hij. “Nee, zelfs niet voetballen!” lachte ze. Deze week moest hij nog wel rustig aan doen, met zijn krukken lopen en vanaf het weekend proberen of hij zonder kon. Ook fietsen mag hij dan weer proberen!
Er werd nog wel een afspraak voor over twee weken gemaakt, maar alleen als het nodig zou zijn, anders konden we de afspraak gewoon laten vervallen. Wat waren we blij! Toen we van de afdeling liepen, was iedereen al naar huis toen, de lichten waren al uit.