Thuis katheteriseren
Gelijk die donderdagavond is Harm gestart met het geleerde van die middag. Het was pijnlijk en spannend maar het lukte. Helaas ging het volgende morgen niet, zowel Jurian als Harm waren teleurgesteld. Tot en met zondagmorgen lukte het niet meer. Jurian was heel verdrietig en boos op zichzelf, vond het niet leuk voor papa, hij deed zo zijn best om het goed voor elkaar te krijgen. Het waren moeilijke avonden. Jurian deed zijn uiterste best om het te laten lukken, de tranen van de pijn rolde over de wangen maar hij huilde niet.. Hij wilde kostte wat het kost dat het lukte. Als het dan niet lukte barste hij toch weer in tranen uit. Laurence had hem in het ziekenhuis goed duidelijk gemaakt waarom hij moest katheteriseren, en daarom wilde hij het zo graag. Ook Harm baalde stevig als het niet lukte, hij durfde niet door te zetten als Jurian pijn had. Bij Jurian kwamen bewuste avonden weer veel verdrietige uitspraken in tranen naar buiten: “Waarom ik, waarom word ik nooit meer beter…” enz.
Zondagavond lukte het gelukkig weer. Jurian was dolgelukkig en Harm was ook erg blij! De dagen daarna lukte het ook steeds beter. Jurian mag tijdens het katheteriseren even op zijn Nintendo DS (mobiel spelcomputertje) en weet ondertussen precies wanneer hij moet ontspannen. Hij gaat dan heel bewust rustig ademhalen. Nu dat we bijna twee weken bezig zijn, heeft Diana het katheter er een keer uit mogen halen. Diana mocht de eerste keren echt niet doe: “Papa doet het goed en als mama het gaat doen, vind ik eng…”.
We vinden het belangrijk dat hij zich vertrouwd voelt, zodoende is Harm degene die hem ’s ochtends en ’s avonds katheteriseert.
Precies een week later nadat we in het ziekenhuis waren geweest, belde Laurence ons op om te informeren hoe het ging. Ze begreep de frustraties van de eerste dagen maar was blij dat het vanaf die zondagavond goed ging. Ze zei dat we haar altijd konden benaderen als we vragen hadden of als het niet lukte. Ze ging proberen om op korte termijn een telefonisch consult met dokter Dik voor ons te regelen.
Via een informatiekaartje had Jurian een pakket voor een spreekbeurt over katheteriseren aangevraagd. Zijn juf vond het goed en stelde voor dat juf Erica (Intern Begeleidster) mee zou komen kijken. Jurian vroeg of ze zijn spreekbeurt wilde filmen! Op deze manier konden we er thuis ook naar kijken. Heel zelfverzekerd en rustig heeft hij aan de kinderen uit zijn klas uitgelegd wat katheteriseren is en vooral waarom het belangrijk is. De kinderen keken heel aandachtig en wilden van alles weten. Jurian ging ook met een katheter de klas rond en liet ze ook deze voelen. Ze waren ook heel nieuwsgierig hoe hij aan die mooie rode tas kwam.
Door er zo open over te praten weten we dat hij het accepteert en begrijpt waarom het nodig is om te katheteriseren. Hij schaamt zich er niet voor en wij zijn als ouders enorm trots op hem dat hij zo goed een spreekbeurt heeft gehouden!