2e MRI scan in het UMC.
Vanmiddag opnieuw naar Utrecht, deze keer met Diana en voor het eerst met de trein en de bus! Al met al een hele reis, Jurian achterop de fiets mee naar het station, wachten op de trein die 10 minuten vertraging had, hierdoor hadden we geen aansluiting op de bus…maar we waren op tijd! Kwart voor 3 zou Jurian aan de beurt zijn. Deze keer een scan van zijn rug, er stond zo’n 70 minuten voor. Verpleger Tjerk kwam ons ophalen en vroeg of dit voor Jurian de eerste keer was. Verbaasd keek Jurian hem aan en zei dat het al de 16 e keer was en dat hij nog maar 9 jaar was! Daar moet je dan wel respect voor opbrengen. Jurian mocht zich even omkleden terwijl de verpleger het meegenomen cd-tje met muziek vast ging opzetten. Hierna werd het infuus ingebracht. Jurian keek bewust de andere kant op en mocht hard gillen als hij wat zou voelen, en hij mocht ook hard in de hand van Diana knijpen. Ook deze keer hadden we thuis al verdovingscrème opgesmeerd en Jurian voelde helemaal niets! Alleen de band om zijn arm had niet prettig gevoeld. Jurian werd comfortabel op de tafel gelegd en de scan ingeschoven. Diana ging met koptelefoon achter hem zitten, deze keer kan Jurian niet in een spiegel kijken. Maar het is een fijn gevoel dat hij weet dat mama achter hem zit. De scan duurde meer dan 70 minuten en al die tijd heeft Jurian zo super stil gelegen! Na afloop kreeg hij van een verpleegster een flink compliment, want ze had maar heel weinig meegemaakt dat er mensen zó stil bleven liggen! Verpleger Tjerk legde nog uit dat het zijn schuld was geweest dat de scan langer had geduurd, want er was een stukje niet goed gegaan en dat had hij overnieuw moeten doen. Op dat moment stak Harm zijn hoofd door de deur, wat een verrassing! Konden we lekker met zijn drieën in de auto terug naar huis. En deze keer hebben we lekker eten bij de McDonald’s gehaald! Beloofd is beloofd. Nu weer afwachten op de uitslag, maandag hebben we een afspraak bij de neuroloog van Berkenstijn. We durven aan niets te denken.