Dagboek 2007

19 januari 2007

Operatie

De nacht verliep redelijk rustig. Jurian was vanaf 6 uur wakker en wilde graag op de tractor van de speelkamer door de gangen heen. Dat heeft Diana hem toch maar even uit zijn hoofd gepraat. Om 7 uur kwam de verpleging met het operatiehemd en de zetpil. Jurian speelde nog lekker in zijn bed en ruimde alles om half 8 uit zichzelf op om zich voor te bereiden. Diana hielp hem in zijn mooie oranje hemd. Er ging ook een pedagogisch medewerkster met ons mee naar de O.K. Tijdens het wachten hebben we hem de mooie uitslaapkamer met de jungle laten zien, op het plafond waren wolken met dieren erin verstopt. We reden zijn bed door de hele kamer om alles te ontdekken.

Jurian was er vrij rustig onder tot het moment dat hij het kapje van de narcose kreeg. Hij stribbelde tegen en draaide steeds zijn hoofd om. Hij protesteerde zelfs nog met het kapje op zijn neus. Later zei hij dat hij gewoon echt niet wilde slapen, maar dat het 1 tegen 100 was! Diana ging met de pedagogisch medewerkster weer terug om op zijn kamer te wachten.

Kwart voor 9 werd er gezegd dat de chirurg voor de mama van Jurian aan de telefoon was. De gedachte van Diana was dat hij zou zeggen dat ze bijna mocht komen. Het tegendeel was echter waar! De chirurg zei “We hebben een probleem hier!”. Wat probleem, hoe? Er vliegt van alles door je hoofd en je voelt het bloed wegstromen uit je. Zowel dokter Verhoeven als dokter Aronson konden de tumor met geen mogelijkheid via de anus voelen! Niemand begreep er wat van. De chirurg, dokter Heij, die vorige week Jurian onderzocht heeft, had toch duidelijk aangegeven dat hij de tumor goed gevoeld had. Hoe kon dit, en…..wat nu? De enige mogelijkheid was dat ze Jurian direct gingen opereren om via de buik een biopt te nemen. Ze hadden dan wel officieel de toestemming van de ouder nodig. Diana stond te beven en te shaken toen ze dit allemaal hoorde en zag geen andere mogelijkheid. Je kunt moeilijk zeggen dat ze maar moesten stoppen! Jurian lag nu onder narcose op de operatiekamer. De chirurg meldde dat het zo’n anderhalf uur zou duren tot de operatie klaar zou zijn.

Diana werd direct door de verpleging goed opgevangen en heeft het even van zich afgehuild. Direct Harm gebeld, die onderweg was naar het AMC, om hem op de hoogte te brengen. We beseften ook dat we, als we bij Jurian op de verkoeverkamer zouden zijn, hem zouden moeten vertellen dat hij meer dan 1 of 2 nachtjes in het ziekenhuis zou moeten blijven. We hadden hem van te voren duidelijk verteld wat de biopt via de anus inhield. Dat er dus geen “echte” operatie zou zijn, geen wonden en pleisters. Nu kreeg hij een zware buikoperatie, waarvoor hij minstens een week in het ziekenhuis zou moeten blijven….

Rond half 11 belde uiteindelijk de chirurg met het bericht dat de operatie succesvol was verlopen. Maar hij zei er direct achteraan dat de tumor “redelijk los” had gelegen, dus niet verkleefd, en dat deze op het smalste deel boven de zenuw was losgemaakt. De tumor was er direct uit verwijderd! Ondanks dat we twee weken op de uitslag van het soort weefsel moeten wachten, gaf dit ons toch een enorme opluchting! Die stap was gemaakt, de tumor was eruit. Een kwartier later mochten we naar de verkoever om ons mannetje te knuffelen. Hij was heel blij dat hij zijn papa zag. Hij was erg warm. Later hoorde we van de anesthesist dat ze tijdens de operatie nog flink geschrokken waren, omdat hij opeens een flinke temperatuurstijging kreeg, hartkloppingen en een verhoogde bloeddruk.

Harm en Diana  mochten samen bij Jurian op de uitslaapkamer. Dat was prettig, omdat Jurian i.v.m. de temperatuurstijging en de hartkloppingen 4 uur op de uitslaapkamer moest blijven. Jurian kwam redelijk bij.  Hij gaf al netjes aan als hij moest plassen. Harm stelde voor om tegen de zuster te zeggen dat er appelsap in de opvangfles zat. Maar Jurian had een beter idee: hij zei “Biertje?!” Niet veel later wilde hij ook een drukje doen. Met een broeder erbij heeft hij even op de steek gezeten naast het bed. Dat was best eng, zowel voor Jurian als zijn ouders. Het was dan ook een zwaar moment.

Tijdens die 4 uur hebben we Jurian ook moeten vertellen dat hij toch een operatie heeft moeten ondergaan omdat de chirurgen de tumor niet voelden via zijn poepgaatje. Jurian had hier direct een simpele verklaring voor: de vingers van de chirurgen waren te kort. Toen hebben we ook verteld dat nu via de buik de tumor  er helemaal uitgehaald is . Hij was even stil en zei toen  vanuit zijn tenen: “Yes!” . Hij was echt blij. Van de verpleegster kreeg Jurian nog een echt Dapperheidsdiploma uitgereikt. Rond 14.30 mochten we terug naar de afdeling kinderchirurgie .

Morfine had hij niet meer nodig, via de zetpillen ging het redelijk. Hij lag op zijn zij met een kussen in zijn rug, dat was de lekkerste houding.

Omstebeurt zijn de chirurgen langs geweest. Ze kwamen even kijken hoe het met Jurian ging. Uiteraard hebben we ook gevraagd of er al iets over de aard van de tumor gezegd kon worden. Uitdrukkelijk werd er aangegeven dat dat niet het geval was. Onderzoek zou dit nog moeten uitwijzen. 10 werkdagen zou dit in beslag nemen.  Verder was de operatie goed verlopen. We moesten er wel rekenen dat Jurian nog een kleine week moest blijven.

Harm is die nacht gebleven. Jurian gaf netjes aan wanneer hij moest plassen en dat was prettig aangezien de wond net boven zijn plasser zit. Op deze manier bleef de wond netjes schoon. Jurian was daardoor redelijk vaak wakker. Normaal werd Jurian ’s nachts nooit wakker als hij moest plassen, nu wel. Hij zei dat het “anders” aanvoelde. Hij werd tijdens de nacht vaak gecontroleerd.


© 2024 Jurian en NF2 | WordPress Theme: Cosimo by CrestaProject.