Na een onrustige nacht waren we die ochtend vroeg uit ons bed. Jurian had zelfs zijn wekker gezet. Marvin ging vandaag ook mee om Jurian ook te steunen. Jurian mocht nog wat drinken en moest verder nuchter blijven. Hij heeft hier gelukkig niet zoveel problemen mee.
Het was nog niet heel erg druk op de weg, dus waren we ruim op tijd in het kinderziekenhuis. Zo vroeg zelfs, dat er op de afdeling nog niemand te zien was. Maar al snel was de verpleegster er, Bianca ging vandaag voor Jurian zorgen.
Het bed werd hem aangewezen en hij kreeg wat controles, zoals bloeddruk en temperatuur meten. Bianca wilde op zijn handen de pleisters met Emla-zalf plakken, maar Jurian wilde ze daar niet, ze moesten in de holtes van zijn elleboog. Hij wilde liever daar voor het infuus geprikt worden.
Al vrij snel moest hij zijn operatiehemd (met beertjes….) aan, want ieder moment kon er gebeld worden dat Jurian naar de OK moest komen. Jurian mocht kiezen wie er mee ging naar de voorruimte van de OK en wie er bij hem mocht op de uitslaapkamer. Eerst papa, daarna mama.
Met wat stuurwerk van het bed waren we om 8 uur bij Drome(n)daris, de operatie afdeling. Diana en Marvin zouden hier op de gang blijven wachten. Harm ging verder mee naar binnen en kreeg daar een muts, schort en overschoenen aan. Hij zag er heel grappig uit, dus moest er wel een foto van gemaakt worden.
De anesthesist kwam Jurian een hand geven. Als snel werd er toen een heel klein kindje gebracht. De avond ervoor was besloten dat dit kindje met voorrang geopereerd moest worden. Dit was alleen niet met de dagopname afdeling teruggekoppeld! Zo kwam het dat Jurian met bed en al weer opeens de gang opkwam. Zijn operatie werd met twee uur uitgesteld! Aan de ene kant was hij hier ook wel een beetje blij om, kon hij nog lekker verder spelen op de computer boven zijn bed, opa en oma bellen, tv-kijken en met Marvin spelen. Ook mocht hij gelukkig nog een beker water drinken.
Ook Jurian’s buurman, een baby van 6 weken, mocht zijn flesje hebben.
Tussendoor kreeg Jurian een paar keer bezoek aan zijn bed. De assistente van de neuropoli, Anneke, kwam hem een paar keer tussendoor opzoeken. Ook Laura, de psychologe had hem beloofd om langs te komen. Aandacht genoeg! Het was dat dokter van Berkestijn het heel druk had, anders was ze ook zeker even langs gekomen.
Intussen de tijd maar een beetje proberen te doden, nog een keer koffie halen en op de klok letten. Maar tien uur werd half elf, pas kwart over elf kwam het telefoontje. En voor de tweede keer ging Jurian met bed en al de lift in richting de OK. Deze keer mochten we allemaal even in de wachtruimte. De chirurg kwam even kennismaken en konden we nog wat vragen stellen. Toen was het tijd om te gaan. Harm liep verder mee naar de OK.
Om half twaalf ging Jurian onder narcose. Helaas was het prikken voor het infuus niet helemaal lekker verlopen. Na een paar keer in zijn linker arm prikken, moest de anesthesist het aan de andere kant proberen. Gelukkig deed de verdovingszalf zijn werk. Bianca zei dat Jurian wel goed de regie in eigen handen had. Zelf op de operatietafel gaan liggen, aangeven dat de anesthesist aan de andere kant van hem moest gaan staan.
Heel rustig is Jurian onder zeil gegaan. De operatie kon beginnen. In de tussentijd gingen Harm, Diana en Marvin even in het restaurant eten. Om half één kwam al het seintje dat Jurian richting de uitslaapkamer ging. Op dat moment lag Jurian er als enige. Met grote, wazige ogen staarde hij voor zich uit. Diana ging naast hem zitten. Lekker tegen hem aangepraat en geknuffeld. Langzaamaan begon hij te reageren en terug te praten. Dat het zo vreemd was dat hij nu al hier was, hij vertelde me van alles over voordat hij onder narcose was gegaan.
De chirurg kwam ook nog even aan zijn bed. Alles was goed gegaan. De katheter zat er goed in. Na een tijdje had Jurian het wel gezien op de uitslaapkamer. Hij had gelukkig maar een beetje pijn. De verpleegster had de afdeling gebeld om te zeggen dat hij gehaald kon worden. Uiteindelijk was hij om half twee weer op de zaal.
Hij wist dat het infuus eruit gehaald zou worden als hij wat gedronken en gegeten zou hebben. Eerst een beker water, toen limonade. Hij had trek in een boterham. Diana had er twee klaargemaakt, hij liet zich lekker voeren. Het smaakte hem prima.
Op de schaal van 0 tot 10 had hij 2 tot 3 pijn. Het was niet gelukt om Jurian van te voren de port-a-cath te laten zien. Maar nu kwam Bianca hem laten zien. Jurian wilde natuurlijk van alles weten: “is hij magnetisch?” Hij dacht natuurlijk leuke kunstjes uit te kunnen halen op school! De ring is van titanium. Op een scan zal hij goed te zien zijn, maar hij laat geen alarmpoortjes afgaan. De katheter zelf is best lang, deze zit nu in zijn slagader, tot boven zijn hart. Jurian kon nu ook zelf zien hoe het eruit zag, voelde ook aan het siliconen bovenlaagje. Blijft toch iets raars dat dit nu in hem zit. Hij zal hier ook zelfvertrouwen in moeten gaan krijgen. Nu was het nog eng, er zat nu nog een infuus in.
Eerst ging het andere infuus eruit. Dit was geen probleem. Hij mocht overeind gaan zitten, twee verpleegsters zouden dan nog iets in de port-a-cath spuiten om te het door te spoelen. Jurian werd helemaal duizelig en vond het idee best eng. Hij begon wat te hyperventileren en was heel witjes. Er werd toen maar gewacht om het door te spoelen. Hij had ook best last van zijn linkerarm. Waarschijnlijk had deze tijdens de operatie in een rare houding gelegen. Toen hij weer rustiger was, ging na de spoeling de naald uit de port-a-cath. We hebben Jurian daarna rustig aangekleed. Ondertussen had Marvin een rolstoel geregeld en hij zou Jurian naar de uitgang rijden.
Intussen was de afdeling aardig leeg. We waren als eerste gekomen en gingen zo’n beetje als laatste naar huis toe. Jurian wilde Anneke op de poli nog gedag zeggen.
We waren blij dat dit nu achter de rug was. Spannend hoe de komende nacht zou gaan.