Afgelopen week had Diana Jurian al een beetje voorbereid dat we een dag naar het ziekenhuis moesten. Heel kort hebben we het erover gehad dat we hem moeten gaan helpen om zijn blaas te legen. Hoe het precies zou gaan, konden we hem niet zeggen, want zelf wisten we ook niet hoe dit in zijn werk zou gaan. Met allemaal vragen zijn we, toen Ruben en Marvin naar school waren gegaan, naar het Wilhelmina Kinderziekenhuis gegaan. Op afdeling Pauw moesten we even wachten tot we geholpen werden, in die tussentijd probeerde Jurian zijn papa in te maken met tafelvoetbal. (Wat niet helemaal lukte.) We werden door een bekend gezicht opgehaald: Laurence. Zij was met eerdere blaasfunctie controles ook bij hem geweest. Ze vond Jurian zo flink gegroeid! Ze vertelde dat ze onze site goed in de gaten had gehouden, dus ze was van alles op de hoogte hoe het bij ons thuis was. We liepen (niet te snel voor Diana) naar een behandelkamer toe. Voordat Laurence aan de behandeling begon, wilde ze eerst dat we naar een filmpje keken. Hierin vertelden 3 kinderen hoe het voor hen was om dagelijks te katheteriseren, dat het in het begin wel spannend was, maar dat het snel wende en dat ze niet in hun dagelijkse doen en laten hierdoor gehinderd werden. Jurian zat aandachtig te kijken, zeker toen een jongetje aan het woord was. Zijn truc was: ontspannen en aan leuke dingen denken!
Voor Laurence was het heel belangrijk dat Jurian zelf goed kan begrijpen waarom hij moet gaan katheteriseren. Want als hij dit niet begreep, dan zou hij toch minder meewerken, ook in de toekomst. Met een boek met duidelijke plaatjes ging ze stap voor stap alles uitleggen.
De blaas, wat in feite een spier is, hoort soepel als een ballon te zijn, als deze vol urine zit, rekt deze mee en wordt weer klein als men geplast heeft. Als de blaas vol zit, wordt er via de zenuwen een signaal naar de hersenen gegeven om te zorgen dat de eerste klep bij de blaas geopend wordt. Pas als je op de wc zit, gaat de sluitspier open om te plassen. Bij Jurian is de blaas te gespierd, vergelijkbaar met een tennisbal. De blaas heeft steeds te veel kracht moeten zetten om te legen, zonder dat Jurian ook echt het signaal kreeg om te gaan plassen. Dokter Dik vermoedt dat de tumoren de signalering van en naar de hersenen belemmeren om makkelijk en op tijd te kunnen plassen.
Omdat de blaas van Jurian zo gespierd is, bestaat het gevaar dat de urine bij een te volle blaas naar de nieren teruggaat. Hierdoor kan een infectie en een beschadiging van de nieren ontstaan. Deze beschadiging kan onherstelbare schade veroorzaken. Jurian begrijpt nu dat katheteriseren nodig is om te zorgen dat hij niet ziek wordt door beschadigde nieren. Hij zat goed mee te kijken met het boek, wilde van alles weten. Van al dat gepraat over plassen, moest hij opeens zelf heel nodig!
We hebben alleen nog maar de uitleg van het hoe en waarom gekregen, maar dit was best intensief en spannend. Laurence stelde voor om maar eerst even een pauze te houden. In het restaurant hebben we lekker krentenbollen zitten eten. Jurian vertelde dat hij blij was dat Laurence er bij was. Hij had alle vertrouwen in haar.
Na de lunch kwam Laurence aanlopen met een kind op haar arm. “Ik kon geen oppas voor hem vinden, dus heb ik hem maar meegenomen.” Het was een oefenpop, Jurian mocht hem Coos noemen. Jurian was erg geïnteresseerd in de buik van Coos, deze kon geopend worden, je kon op deze pop leren hoe je moest prikken, of een slangetje in de mond moest doen en, in ons geval, hoe je een katheter in kunt brengen. We kregen verschillende soorten katheters te zien. Jurian mocht ze bekijken en voelen. Bij de uitleg had hij goed opgelet wat je van te voren allemaal moest doen, zorgen voor steriele gaasjes, je handen goed wassen en hoe je een katheter vast moet houden. Hij mocht nu zelf proberen om bij Coos een katheter in te brengen en dat ging moeiteloos.
Hierna moest Jurian zelf op bed gaan liggen en hij werd direct stiller. Nu begon het echte werk. Laurence vroeg wie bij hem de katheter mocht inbrengen, papa of mama. Of dat hij liever had dat zij het deed. Hij hoefde niet te aarzelen en zei direct dat Laurence het mocht doen. Hij sprak zich zelf moed in, hij moest aan leuke dingen denken: het zwembad van Port Zélande. Vrij makkelijk ging de katheter erin en eruit. Je zag de spanning op zijn gezichtje. Nu was de vraag wie het nu ging doen, ook één van ons moet het kunnen. Jurian wilde graag dat zijn papa het deed, maar vond het eigenlijk een veel beter idee als papa zélf ook eens zou voelen hoe het was! Ook Harm vond het spannend om dit bij Jurian te doen, maar hij kreeg het snel voor elkaar en liet de hele blaas leeglopen.
Pfff, het zat erop. Laurence vond dat Jurian echt super goed z’n best had gedaan. Ook wij waren heel erg trots op hem. Later, toen we naar huis gingen, zei hij zelfs dat het REUZE mee was gevallen!
Omdat het zo goed gelukt was en hij zo goed z’n best had gedaan, vond Laurence het niet nodig om de hele behandeling na een paar uur weer te doen. Ze zou ons nog de nodige informatie meegeven en zorgen dat we een voorraad katheters zouden krijgen. Tussendoor vertelde ze dat het eigenlijk gebruikelijk was dat zij en haar collega de te behandelen kinderen afwisselden, zodat de kinderen aan beide verpleegsters kunnen wennen. Maar zodra zij wist wanneer Jurian moest komen voor het leren katheteriseren, had ze gezegd: “Jurian doe ik hoor!” Ze vond dat hij “haar kindje” was. Vanaf nu moeten we twee keer daags Jurian katheteriseren. Dit kan gelukkig gewoon thuis, niets geen toestanden op school of iets dergelijks. Want van te voren wisten we niet hoe vaak dit moest gebeuren, wisten we niet of hij wel of niet continue met een katheter moest lopen, hoe het met schoolzwemmen zou moeten gaan. Om 2 uur gingen we weer richting op huis aan. Er was veel duidelijker geworden, veel vragen beantwoord. Over een week zal Laurence telefonisch informeren hoe het ons afgaat.