Het was (gelukkig) al even geleden dat Jurian naar het ziekenhuis toe moest voor een onderzoek. Vandaag moesten zijn ogen weer onderzocht worden. In de wachtkamer begon hij over de MRI-scans, waarom je onder de grond via een tunnel naar het witte ziekenhuis moest vanuit het kinderziekenhuis. “Het is lastig om met bed en al over de straat te gaan toch?”. Hij zag het al voor zich! Jurian weet sinds kort dat hij over een kleine maand weer de scan in moet. Dat er dan weer heel wat door dat koppie gaat, bleek toen we naar huis reden. Hij zou dolgraag een keer in het Ronald McDonald huis willen logeren. Maar dat zal niet gaan, want hij zei dat hij juist degene is die naar het ziekenhuis gaat. Hoewel het nu een half jaar geleden is sinds de laatste scan, blijft het spannend. Helemaal nu het bijna een jaar geleden is dat we op stel en sprong naar het ziekenhuis moesten omdat “het foute boel” was.
Bij de oogarts waren we snel aan de beurt. Jurian vertelde trots dat hij in groep 3 zit en al heel wat woordjes kan lezen. Met niet al te veel moeite kon hij de letters zo opnoemen, die aangewezen werden. De oogarts was zo tevreden, dat ze het niet nodig vond om oogdruppels toe te laten dienen, om beter in zijn oog te kijken. De arts en haar assistente vonden het zo prettig dat Jurian zo heerlijk meewerkte! Ze vroeg heel belangstellend hoe het nu met hem ging. Omdat zijn oog nu heel stabiel is, hoeft ze hem pas weer over een half jaar pas weer te zien. We waren lekker snel weer thuis.