We hadden Jurian goed en rustig voorbereid op dit vervelende onderzoek. Hij zei dat hij echt z’n best zou doen. Hij had de logeerbeer Flip van school meegekregen. Hij wist dat het geen prettig onderzoek zou worden. Mama ging met hem mee. Jurian was heel rustig, de vorige afspraak liep uit, dus moesten we een half uur wachten. Zodra we de behandelkamer binnen gingen, wilde Jurian niet meewerken. Met een beetje tegenwerking lukte het wel snel om de katheter in te brengen. Jurian moest af en toe even huilen. Hij heeft een hele tijd op de speciale toilet gezeten. Hij was met diverse draadjes op de computer aangesloten. Zo was heel goed zichtbaar dat bijvoorbeeld zijn blaas vol liep. Zelfs als hij z’n billetjes dichtkneep, werd een blauwe lijn heel dik. Jurian kon op deze manier “tekenen met zijn billen”! Het ging redelijk met Jurian tot het moment dat hij zei dat hij moest plassen. De verpleegster en mama hebben steeds rustig met hem gepraat en alles uitgelegd. Steeds zei hij dat hij het begreep, alleen kon hij het niet opbrengen om te gaan plassen. Hij vond het zo eng om door het draadje te plassen. Bang voor de pijn. Het wilde maar niet lukken. Huilend zei hij dat ‘ie z’n best deed. Het was een hele strijd. We konden niet tot Jurian doordringen dat het nare gevoel direct weg zou zijn als hij toegaf aan het plassen. We zijn anderhalf uur in de behandelkamer geweest. Zelfs zonder katheter lukte het Jurian niet om te plassen. Uiteindelijk kregen we een po mee om apart op de toilet te gaan zitten. Want we konden echt niet eerder naar huis toe dan wanneer hij geplast zou hebben. Op het toilet was het nog een hele strijd, hij was moe, raakte bijna overstuur. Eindelijk, na 40 minuten durfde hij te plassen. De opluchting die van hem afstraalde, was enorm! Snel de po aan de verpleegster gegeven en lekker naar huis toe gegaan! Helaas is dit onderzoek dus (weer) niet gelukt. Binnenkort hebben we telefonisch contact met de uroloog, dokter Dik, of een 3e onderzoek echt nodig is.