Na het laatste gezamenlijke gesprek met de maatschappelijk werkster en de kinderpsycholoog, hadden we thuis hierover na zitten praten. Het idee kwam toen dat het voor Jurian wel heel fijn zou zijn om alleen met de neuroloog, mevrouw van Berkestijn, een gesprek te hebben. Ze had direct toegezegd hier heel open voor te staan.
De avond ervoor heeft Jurian zelf zijn vragen opgesteld, van de zes vragen had hij er zelf vijf bedacht. Om 10 uur hebben Jurian en Laura Beek, de psycholoog, zijn vragen samen doorgenomen. Jurian wilde graag dat Diana erbij bleef. Het gesprek met van Berkestijn en Beek zou zonder Diana zijn. Het voorstel van Laura Beek was wel om na het gesprek met zijn allen weer bij elkaar te komen. Jurian kon dan in zijn eigen woorden het gesprek navertellen. Zo konden we kijken of alles duidelijk voor hem was en of er misschien nog vragen waren over dingen die Jurian niet helemaal zou begrijpen.
Jurian las zijn vragen voor, zo wilde hij weten waarom de dokters nu niet die tumor uit zijn buik konden of wilden halen. Hij wilde zelf ook weten waarop hij zelf moet letten aan zijn eigen lijf, wat gebeurt er met zo’n tumor als die opengaat en wat zit er dan in, gaat dat dan door mijn lijf heen. Ook wilde hij de laatste en voorlaatste MRI scan zelf ook zien. De vragen werden goed doorgenomen, om zo straks Jurian een zo duidelijk mogelijk antwoord te kunnen geven.
Laura Beek legde haar pen neer: ”Jurian, dit zijn echt volwassen vragen, we moeten hier heel goed en voorzichtig mee omgaan. Bij veel kinderen zou ik dit toch enigszins afremmen, maar dit BEN JIJ! Het zijn typisch vragen die door jou gesteld worden en bij jou passen. Dit zijn vragen waarover jij diep van binnen onrustig over bent en je moet hier gewoon een eerlijk antwoord op krijgen.” Diana gaf aan dat ze zich wel zorgen maken over hoe Jurian zich na afloop van het gesprek, hij zou zich heel verdrietig kunnen gaan voelen. Laura besefte dit ook en we hebben Jurian verteld dat hij misschien dingen die horen die niet altijd leuk konden zijn. Maar dan moest hij dit ook laten weten.
Dokter van Berkestijn kwam naar binnen en toen werd het tijd dat Diana naar de gang werd verwezen. Al met al duurde dit gesprek achter gesloten deur wel ruim een uur. Laura kwam naar de gang en plofte op de bank. “Dit is echt heftig, dit gesprek. Ik ben zo trots op dat jong, hij is zo sterk. Ik vind hem een held!” Ze hebben goed de vragen kunnen doornemen. Ze zei wel dat ze Jurian best geëmotioneerd zag reageren toen hij de MRI scans zag. Dit was toch confronterend voor hem.
Met zijn allen hebben we het gesprek over Jurian’s vragen doorgenomen. Jurian wist heel rustig en duidelijk de antwoorden te formuleren. Hij maakte een tekening van zijn ruggenmerg en tekende er bolletjes bij, hij weet dat deze ziekte al tijdens de zwangerschap is ontstaan. Hij beseft dat de tumoren niet kwaadaardig zijn en dus niet kunnen uitzaaien. Ook is hem uitgelegd waarom de doktoren nu niet durven te opereren omdat ze niet zomaar in het gezonde weefsel willen opereren. Diana was zo trots op hem hoe hij het hele gesprek samenvatte. Ze was niet de enige.
Na dit best heftige gesprek zijn Diana en Jurian nog even lekker wezen lunchen, toen naar huis zodat Jurian die middag nog naar school kon gaan, al was het maar als afleiding. Voor Jurian was alles nu duidelijk en klaar. Het was net of hij na dit gesprek een boek dicht deed en weer overging tot de orde van de dag. Hij had zijn antwoorden en het was duidelijk voor hem. Diana daarentegen was emotioneel best aangedaan, dit soort dingen als deze ochtend besef je dat Jurian toch zo’n bijzonder jong is! Het was ontzettend fijn dat de neuroloog en psycholoog mee wilden werken.