Een week voor de Kerst. Toen we de datum van de scan doorkregen, gaf dit toch een vervelend gevoel en kwamen de herinneringen van een jaar terug weer helemaal boven. We merken aan Jurian dat hij uit zichzelf tegenover anderen over het ziekenhuis begint te vertellen, tegen juffen op school, een buurmeisje. Alsof er een soort berusting bij hem komt, dat dit soort onderzoeken echt nodig zijn. Dit blijkt wel als hij wakker wordt op de ochtend van de scan. “Mam,” zegt hij, “ik zit nu in groep 3 en ik ben een kanjer! Dus ik GA ervoor!” Om kippenvel van te krijgen. Hij moet nuchter blijven, gelukkig moeten we vroeg in het ziekenhuis zijn. Papa brengt zijn broers naar school en mama gaat mee naar het WKZ in Utrecht. Eerst flink ijskrabben op de auto, het is gewoon nog donker! De file naar Utrecht valt mee en om 9 uur komen we aan. Afdeling Pauw zit weer in het kinderziekenhuis en niet in de kelder van het UMC. Toch is het de eerste keer dat Jurian hier op deze afdeling is. De verpleegster laat ons zijn bed zien en de speelkamer. Vrolijk gaat hij daar zijn gangetje. Hij ontdekt een televisie met play-station, maar daar is niet veel tijd voor, want om kwart voor 10 gaan we al via de tunnel naar het UMC, richting de scan. Hij babbelt en “stuurt” zijn bed naar de juiste afdeling. Jurian zegt dat mama heel lang zal moeten wachten, terwijl het voor hem maar één seconde zal duren omdat hij er toch niets van merkt als hij onder narcose zal zijn.
De slaapdokter komt hem een handje geven. Mama kent haar van gezicht, ze blijkt in Hoogland te wonen en vroeger wekelijks bij de bank, waar mama gewerkt heeft, te komen. Jurian kijkt nu toch benauwd en zegt dat hij niet de scan in wil. Maar hij weet heel goed dat hij beter mee kan werken, dat alles sneller achter de rug zal zijn. We zetten hem op het bed van de scan. Een verpleegster staat achter hem met het kapje van de narcose. Even kreeg mama eerst kapje, nog gauw een kus. Hij laat het goed toe en blijft mama nog heel lang aankijken. De verpleegster was verbaasd dat zijn ogen zo lang open bleven. Onze kanjer gaat voor ruim 2 uur de scan in.
Mama bleef in de buurt, tussendoor kreeg ze te horen dat het goed ging. Om kwart over 12 kwam hij uit de scan. Hij was misselijk geweest en had wat overgegeven. Hij is alleen nog ver in dromenland en kan het zich later niet herinneren. Het duurt even voor hij reageert op de verpleegster en mama. Om kwart voor 1 zijn we terug op de zaal. Hij wil graag water drinken om de vieze smaak weg te spoelen, tussendoor maakt hij al grapjes met de verpleegster door zich slapend te houden en toch zijn lachen probeert in te houden! Een pakje sap gaat er al snel achteraan. Ook hapt hij de laatste happen van mama’s krentenbol weg. Het is hem erg meegevallen en vraagt ook al om een beschuitje. Opeens is hij ook uit bed en gaat naar de speelkamer. Hij komt terug met de televisie en de play-station en gaat er lekker voor zitten. De verpleegster vertelt tussendoor dat we, wat haar betreft, wel naar huis mogen. Maar Jurian voelt daar nog niet zo veel voor, want het spelletje is nog niet af! We moeten toch nog wachten op de te maken afspraak voor de uitslag. Jurian mag zijn spelletje afmaken, ziekenhuizen zijn al vervelend genoeg. Leuke dingen zijn ook belangrijk! We hebben daarna de verpleegster gedag gezegd en zijn lekker naar huis gegaan.